W naszej placówce przeprowadzane są zabiegi usunięcia migdałka gardłowego oraz migdałków podniebiennych.
Przerost migdałków często prowadzi do nawracających infekcji dróg oddechowych, chrapania, a także zapaleń ucha środkowego. Zabiegi wykonywane są w trybie jednodniowym, także u najmłodszych pacjentów, w znieczuleniu ogólnym.
Przed przystąpieniem do zabiegu konieczna jest konsultacja z lekarzem specjalistą w dziedzinie otorynolaryngologii, który indywidualnie kwalifikuje pacjenta do odpowiedniego rodzaju leczenia.
Zachęcamy do zapoznania się ze szczegółowym opisem zabiegów związanych z przerostem migdałków, które oferujemy w naszej placówce.
Adenotomia – usunięcie migdałka gardłowego (tzw. trzeciego migdałka)
Adenotomia to zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu przerośniętej tkanki migdałka gardłowego, zlokalizowanego w nosogardle – czyli w przestrzeni za nosem, nad tylną ścianą gardła. Migdałek ten, jako część układu chłonnego, bierze udział w obronie immunologicznej w wieku dziecięcym, jednak u niektórych dzieci ulega przerośnięciu i zamiast chronić, zaczyna szkodzić.
Jednym z najczęstszych wskazań do adenotomii jest przewlekła niedrożność nosa prowadząca do oddychania przez usta, chrapania, a nawet obturacyjnych bezdechów sennych. Powiększony trzeci migdałek może również blokować ujścia trąbek słuchowych (które łączą nosogardło z uchem środkowym), powodując nawracające zapalenia ucha środkowego lub jego wysiękową postać, prowadzącą do niedosłuchu.
Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym. Całość trwa zazwyczaj nie dłużej niż 30 minut, a dziecko może wrócić do domu nawet tego samego dnia, jeśli nie ma przeciwwskazań.
Po adenotomii najczęściej obserwuje się znaczną poprawę drożności nosa, ustąpienie chrapania i bezdechów, poprawę słuchu oraz zmniejszenie liczby infekcji górnych dróg oddechowych. Wczesne efekty są widoczne już po kilku dniach, natomiast pełna regeneracja trwa zazwyczaj do dwóch tygodni.
Do przeciwwskazań zaliczamy m.in. ostre infekcje w dniu planowanego zabiegu, zaburzenia krzepnięcia krwi, rozszczep podniebienia (jawny lub podśluzówkowy), czy też wady neurologiczne, które mogą zwiększać ryzyko komplikacji.
Tonsillektomia – całkowite usunięcie migdałków podniebiennych
Tonsillektomia to zabieg polegający na całkowitym chirurgicznym usunięciu migdałków podniebiennych – dwóch struktur limfatycznych położonych po obu stronach gardła. Migdałki te pełnią funkcję ochronną u dzieci, lecz w przypadku ich przewlekłego zapalenia lub nadmiernego rozrostu stają się źródłem poważnych problemów zdrowotnych.
Najczęstszym wskazaniem do tonsillektomii są częste, nawracające infekcje gardła (anginy) Inne powody to ropnie okołomigdałkowe, przewlekły nieprzyjemny zapach z ust (halitoza) związany z kryptami migdałków, czy podejrzenie zmian nowotworowych.
Zabieg odbywa się w znieczuleniu ogólnym i trwa od 30 do 60 minut. Stosowane są różne techniki chirurgiczne, od klasycznego wycięcia nożem chirurgicznym, przez elektrokoagulację, po nowoczesne metody z użyciem lasera , która minimalizuje uszkodzenia tkanek i skraca okres rekonwalescencji. Po operacji konieczny jest 10–14-dniowy okres regeneracji, podczas którego pacjent może odczuwać ból przy przełykaniu i mieć trudności z jedzeniem.
Tonsillektomia przynosi ulgę pacjentom z przewlekłymi infekcjami, eliminuje źródło bakterii, poprawia jakość snu i redukuje objawy chrapania lub bezdechów. U dzieci poprawia także rozwój mowy, apetyt i ogólne samopoczucie.
Do przeciwwskazań należą m.in. nieuregulowane zaburzenia krzepnięcia, choroby hematologiczne, aktywne infekcje, a także niektóre wady anatomiczne podniebienia i gardła.
Tonsillotomia – częściowe usunięcie migdałków podniebiennych
Tonsillotomia różni się od tonsillektomii tym, że nie usuwa się całego migdałka, a jedynie jego przerośniętą część. Jest to zabieg mniej inwazyjny, szybciej się goi, a jego celem nie jest leczenie infekcji, lecz poprawa drożności dróg oddechowych.
Najczęściej wykonuje się go u dzieci z przerostem migdałków podniebiennych, który prowadzi do obturacyjnego bezdechu sennego, problemów z połykaniem lub mową. Jeśli migdałki są duże, ale nie wykazują cech zapalnych, zamiast ich całkowitego usunięcia można ograniczyć ich objętość, pozostawiając część aktywnej tkanki immunologicznej.
Tonsillotomia wykonywana jest zwykle z użyciem lasera lub koblacji. Zabieg trwa kilkanaście minut, odbywa się w znieczuleniu ogólnym i w porównaniu z klasyczną tonsilotomią powoduje mniejszy ból pooperacyjny.
Efektem zabiegu jest udrożnienie górnych dróg oddechowych, co poprawia jakość snu, zmniejsza chrapanie, eliminuje bezdechy, poprawia koncentrację i rozwój dziecka. W wybranych przypadkach może być konieczne powtórzenie zabiegu, jeśli pozostała tkanka ponownie ulegnie przerostowi.
Drenaż wentylacyjny ucha środkowego – tympanostomia
Drenaż wentylacyjny to procedura polegająca na założeniu małego plastikowego drenu do błony bębenkowej, którego celem jest przywrócenie prawidłowego ciśnienia w uchu środkowym i odprowadzenie zalegającego płynu. Zabieg ten najczęściej wykonuje się u dzieci cierpiących na wysiękowe zapalenie ucha środkowego, które powoduje przewodzeniowy niedosłuch i może prowadzić do opóźnienia mowy i zaburzeń rozwoju społecznego.
Drenaż jest wskazany wtedy, gdy leczenie farmakologiczne nie przynosi efektów, a badania słuchu wykazują istotne pogorszenie. Często wykonuje się go w połączeniu z adenotomią, ponieważ przerost trzeciego migdałka może być bezpośrednią przyczyną niedrożności trąbek słuchowych.
Zabieg trwa kilkanaście minut i odbywa się w znieczuleniu ogólnym u dzieci, natomiast u starszych pacjentów możliwe jest wykonanie go w znieczuleniu miejscowym. Otolaryngolog wykonuje niewielkie nacięcie błony bębenkowej (miringotomię) i zakłada dren, który umożliwia wentylację ucha środkowego przez okres kilku miesięcy. Większość drenów wypada samoistnie, nie pozostawiając trwałego śladu. Kontrole pooperacyjne pozwalają na ocenę stanu błony oraz funkcji słuchu.
Efektem zabiegu jest poprawa słuchu, eliminacja przewlekłego płynu w uchu oraz zmniejszenie częstości infekcji ucha. Tympanostomia jest procedurą bezpieczną, ale jak każda ingerencja chirurgiczna niesie pewne ryzyko – w tym przewlekły wyciek z ucha, zatkanie drenu, czy bardzo rzadko – trwałą perforację błony bębenkowej.